Felaketten de öte.
Deprem kıyameti.
Enkaz.
Yitirdiğimiz canlar.
Çığlıklar.
Ağıtlar.
Gözyaşları.
Kaybettiklerimizin acısı.
Dayanılmaz…
Ve enkazdan kurtarılan canlar.
Teselli oluyoruz onlarla.
Buruk sevinç yaşıyoruz.
Kurtaranlar var olsun!
UMKE.
AFAD.
Sağlık ordusu.
Güvenlik güçleri.
Kısacası Devlet ve
Türk Milleti.
Yardım ve yardımlaşma.
El ele, omuz omuza.
Ah kalbim…
Evet felaketler geçecek.
Gönül birliği ile
yaralarımızı da saracağız.
Yüce Türk Milleti
deprem acısını yüreğinde,
damarlarında hissediyor.
Maddi, nakdi ve insani yardımlar
akın akın deprem bölgesine.
Her şehir,
her belediye,
her kurum,
her sivil toplum kuruluşu
her insan yardımda yarış halinde.
Tırlar dolusu giysiler,
Yiyecek-içecek,
İhtiyaç malzemeleri.
Yaraları sarmak budur.
Yapılan iyilikler unutulur sanma.
Hiç mi hiç unutulmaz.
Acılar da geçer.
Kötülükler de hafızalarda kalır.
İyilik var her yerde.
Merhamet gönüllerimizde.
Bizi biz yapan birlik-beraberlik.
Ebediyen var olsun.
“Başkalarının acısını yüreğinde
hissetmeyen insanın,
insanlığından geriye ne kalır!”
