Dün bir pidecide ebeveynleri ve
çocuklarını gördüm.
Bütün çocukların ellerinde
iPad ekranlarına bakarken
aile sohbet ediyordu.
Çocuklar nerede olursa olsun,
onlara sağlanan veya
sağlanmayan her türlü imkanla
oynayacaklar.
Çünkü onlar çocuk.
Biz de kaygılıyız.
Çocuklarımız bu gidişle mutsuz ve
kaygı içinde bir hayat sürecek olmasından.
Şehirler uydu kentler ve
sitelerle modernleşiyor.
Hatta bazı yerel yönetimler
sosyal konut yapmayı vaat etti.
Akıl almaz şekilde siteler ve
sosyal konutlar yükselirken
çocuklar için ortak oyun alanları ve
bahçelerden yararlanmasını sağlayacak
çocuk dostu siteler yapılıyor mu?
Ne gezer!
Sadece arabalar için park alanları.
Ya çocuklar ne yapsın?
Evde teknolojik oyunlar varken,
sokakta oyun oynamak da
neyin nesi diye düşünenler de var.
Sanki oyun bir antisosyal davranış biçimiymiş gibi.
Bir de bazı yerlerde görüyorum.
Arabaların park ettiği alanlarda
top oyununa hayır diyenler var.
Hepimiz çocukluk yaşadık.
Arabalar yokken çocuklar vardı sokaklarda.
Çare; Çocukların ihtiyaçlarına yönelik
onlara karşı nasıl plan yapıp g
eliştirebileceğimize kafa yorma zamanı.
Planlama açısından,
tüm yeni gelişmeler,yapılar, sokaklar ve
alanlar çocuk dostu olmalı ve
mevcut mahalleler
çocuk dostu önlemlerle donatılmalıdır.
Bu bir tercih meselesi değil,
zorunluluk olmalı.
Çünkü çocuklar geleceğimizdir.
